Diyeceklerim boğazıma kaçtı

Bir cümle vardı dilimde… Az önce sustum.. unuttum gitti belki de.
Kısa bir zaman önce vazgeçtim söylemekten. İyi mi ettim kötü mü bilemedim. Ama vazgeçtim….!

Susmayı tercih ettiğiniz zaman, iş işten geçmiştir artık. Bir defa sustuğunuzda, ‘erkekliğe’ sığmaz artık konuşmak. İç yana dursun, kalp kırıla. Diyeceğini, o anda diyecektin…!
…..

Kadınların en büyük hatalarından biri bence, zamanı geldiğinde konuşmamak. En ufak detaylara takılıp bağırıp çağıracağımıza, asıl konuşmamız gereken yerde sustuğumuz zaman, olgun kadın olduğumuzu ve taktir göreceğimizi sanıyoruz… Biliyor musunuz..? Yanılıyoruz…!
Erkeklerin bu durumu taktir ettiği falan yok.

Susmuşluğun durumu kabul etmek ve ‘benim için sorun yok’ anlamında olduğunu unutuyor muyuz nedir ?
Kadın olmak her durumun olurunu bulmak mıdır…?
Yuvayı yapmakla mükellef dişi kuş, hiç mi kalp ağrısı çekmez. Üstelik ne kadarda miniktir yüreği, kocaman şeyleri sığdırır içine.

Söyleyeceksin arkadaş gerekeni acıttığında. ‘Sen’ diyeceksin…’sen’ bana bunları yaptın.. ‘sen’ acıttın canımı… ‘al.. al bu da cezan…!’….!

Susmuş kadınların dramı isimli bir roman var mıdır acaba.. Romana gerek var mı ki.. Etrafınıza bir bakın… Bir iki kuşak öteye gittiğinizde, türlüsünü görmek mümkün. Seç, beğen, al.. yararlan da ama. Bir şeyler öğren, bir pay çıkart kendine.
Hiç edilmiş hayatlardan, uğrunda vazgeçilmişliklerin sonradan yok oluşundan, süpürge edilen saçlardan nasihat dinle.

Susmayı tercih ettiğimizde, düğümleniyor boğazımız da gözümüzdeki hüzün düğümlenemiyor bir türlü. Aynaya her baktığımızda, bilmek ‘bu değildi hak ettiğim’i nefret ettiriyor kendimizden.
Zamanı geldiğinde, geleni… bittiğinde gideni durdurmayalım o zaman.
Durdurmayalım ki…. neyse…!

Papatya Somer