Cahîlîye Araplarında Kadın

İslâm’dan önceki Araplar arasında, çöldeki bedevi hayatta, kadının namus ve şahsiyetine gösterilen saygı nisbeten daha fazla idiyse de şehirlerde özellikle fakir ve orta tabaka arasında kadının durumu feci denecek bir haydeydi.

Bir adamın erkek çocuğu doğarsa se­vinir ve şenlik yapardı. Kızı doğarsa utanır, büyük bir suç işlemiş gibi, gün­lerce kimseye görünmemeye çalışır ve herkesten kaçardı. Onların bu tutumu, Kur’ân’da ayıplanır ve şöyle denir:
“Onlardan birine bir kızı doğduğu müjdelense, bunu yüz karası kabul eder, öfkelenir ve bundan dolayı halktan giz­lenir. Bu yüz karasına katlanayım da onu sağ tutayım mı, yoksa diri diri top­rağa gömeyim mi diye düşünür. Görü­yorsunuz ya ne kadar çirkin bir düşün­cedir!..” (37).

Bazen doğumu yaklaşan hamile ka­dın, önceden bir çukur hazırlar, eğer ço­cuk kız doğarsa, bebeği çukura atar, he­men üstünü kapatırdı. Araplar öldür­mek istedikleri kız çocuklarım ya doğar doğmaz öldürürler veya bu işi çocuk altı yaşına gelmeden münasip bir şekilde ya­parlardı. Genellikle uzaktaki akrabaları­na götüreceklerini söyleyerek güzelce giydirirler, sonra da çölde bir çukura atar, üstünü kapatırlardı. Bunu, onlar yüzünden yoksulluk çekeceklerine, veya kabileler arasındaki savaşlar sırasında düşman eline düşüp aile namusuna leke getireceklerine inandıkları için yaparlar­dı. “Geçim korkusuyla evlatlarınızı öl­dürmeyiniz” âyeti (38) bunu yasakla­mak için gelmişti. Ayrıca hangi sebep ve gerekçeyle olursa olsun öldürülen o günahsız yavruların bir gün mutlaka hesabının sorulacağı Kur’ân’da kesin bir dil­le (39) açıklanmıştı.
Cahiliyye Araplarmda erkekler hiçbir sınır tanımaksızın, istedikleri kadar ka­dınla evlenebilirlerdi.

Yalnızca anaları, kız kardeşleri, hala ve teyzeleriyle bir de kendi kızlarıyla evlenemezlerdi. Kendi üvey analarıyla evlendikleri gibi bazen iki veya üç kız kardeşi birlikte nikâh al­tında tuttukları da olurdu. Ölen babamn bütün malıyla birlikte karıları ve cariye­leri de erkek evlada kalırdı. Kadınların babalarından veya kocalarından miras hakları yoktu. Miras yalnızca eli silâh tutan erkek evlatların hakkıydı (40).